Wpisy archiwalne w kategorii
Skrzyczne
| Dystans całkowity: | 362.82 km (w terenie 120.50 km; 33.21%) |
| Czas w ruchu: | 24:56 |
| Średnia prędkość: | 14.55 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 54.45 km/h |
| Maks. tętno maksymalne: | 201 (98 %) |
| Maks. tętno średnie: | 146 (71 %) |
| Suma kalorii: | 3462 kcal |
| Liczba aktywności: | 5 |
| Średnio na aktywność: | 72.56 km i 4h 59m |
| Więcej statystyk | |
d115 - Jest nadzieja w narodzie
Niedziela, 16 września 2012
64.93
km
Teren -
15.00
km
Czas -
03:51
Średnia -
16.86
km/h
V max teren -
46.00
km/h
HR max -
201
( 98%)
BPM
HR avg -
146
( 71%)
BPM
3462
kcal
16.0
°C
Ultra Sport
Czyli o tym, jak zmieniły się me poglądy na przyszłość naszej ukochanej dyscypliny sportu (bynajmniej nie piłki kopanej).
Otóż siostra ma wykombinowała w sieci, że pewien lokalny klub okołosportowy (kryptoreklamy cisnąć nie zamierzam mimo całej mej sympatii do idei) organizuje rowerowe wypady w okoliczne górki dla dzieciaków podstawówkowo-gimnazjalnym. A że młoda nakręcona na rower przez moje ściganko jest niemożebnie, mimo posiadania 28calowego trekkinga, zawzięła się w sobie i pojechała na Skrzyczne z ową ekipą.
Ale gdzie tu mój udział?
Otóż nie dość że wstałem tylko minimalnie później niż ranne zorze, odprowadziłem rowerowo wraz z tatką młodego pacjenta na Błonia, to postanowiłem ekipie towarzyszyć. Oczywiście nie transportowałem się do Ostrego samochodem, a zostawiłem dzieciaki wraz z opiekunem w trakcie pakowania się i samotnie ruszyłem na południe.
Już w drodze miałem zapowiedź czekającej nas mgły
Jakież było moje zdziwienie, kiedy po przeskoku (wcale nie takim znów szybkim) do Ostrego (w Godziszce wylali nowy asfalt, miodzio na szosencję będzie :) ), zobaczyłem że ekipa dopiero zbiera się do odjazdu. Nie pasowało mi to o tyle, że planowałem dojechać ich gdzieś w trakcie podjazdu, żeby sobie troszkę pocisnąć pod górę. A tak to wypadało się kulać razem z nimi. W sumie, nie żałuję.
Takiego zacięcia jak na twarzach tych dzieciaków, to nie widuję często nawet w okolicy mojego wesołego, setnego miejsca OPEN na ścigach. A co się działo, kiedy wyprzedził nas gość z SCS OSOZ, po czym odpuścił sobie gonienie, a dzieciaki wyczuły okazję do wyprzedzenia go :D Gdyby nie różnica potencjału wynikająca z wieku, gość nie miałby nawet okazji napatrzeć się im na plecy :) Po za tym, byłem pod wrażeniem ilości dzieciaków, które śmigały pod górę. Świadom problemów ze zorganizowaniem większej ekipy wśród "dużych" bielszczan, widok dobrej dziesiątki "małych" górali niskopiennych napawał optymizmem :)
Na górze przerwa w zamglonym schronisku i rozjeżdżamy się, ekipa zjeżdża szutrówą do Ostrego, ja nie chcąc tracić choć odrobiny trudności na zjeździe, atakuję stary jak świat zjazd do Szczyrku przez Jaworzynę i Czyrną. Na zjazd ten przeniesiono chyba wszystkie kamienie usunięte z tej szutróweczki (na szosówce 60% do podjechania), a na dokładkę awaryjnie wsadzone żywiczne klocki z tyłu, więc staczam się jeszcze wolniej niż zwykle.
Każdy walczył jak mógł, ale nawet podchodzenie odbywało się z werwą :)
W Szczyrku obczajam trasę narciarsko-biegową będącą latem "crossowym torem rowerowym" i lecę ogniem na Błonia, gdzie jestem dobre 20min przed młodzieżą.
Razem z Ewką wracamy do domu śmieszką.
Kończąc te wypociny dwa ogłoszenia parafialne:
I. Życzenia szybkiego powrotu do zdrowia, a dalej na dwa kółka dla kontuzjowanej Mamby
II. Dalej się wyprzedaję, już tuż tuż i wrzucę tam Kata, także zapraszam do licytowania :)
Otóż siostra ma wykombinowała w sieci, że pewien lokalny klub okołosportowy (kryptoreklamy cisnąć nie zamierzam mimo całej mej sympatii do idei) organizuje rowerowe wypady w okoliczne górki dla dzieciaków podstawówkowo-gimnazjalnym. A że młoda nakręcona na rower przez moje ściganko jest niemożebnie, mimo posiadania 28calowego trekkinga, zawzięła się w sobie i pojechała na Skrzyczne z ową ekipą.
Ale gdzie tu mój udział?
Otóż nie dość że wstałem tylko minimalnie później niż ranne zorze, odprowadziłem rowerowo wraz z tatką młodego pacjenta na Błonia, to postanowiłem ekipie towarzyszyć. Oczywiście nie transportowałem się do Ostrego samochodem, a zostawiłem dzieciaki wraz z opiekunem w trakcie pakowania się i samotnie ruszyłem na południe.
Już w drodze miałem zapowiedź czekającej nas mgły
Jakież było moje zdziwienie, kiedy po przeskoku (wcale nie takim znów szybkim) do Ostrego (w Godziszce wylali nowy asfalt, miodzio na szosencję będzie :) ), zobaczyłem że ekipa dopiero zbiera się do odjazdu. Nie pasowało mi to o tyle, że planowałem dojechać ich gdzieś w trakcie podjazdu, żeby sobie troszkę pocisnąć pod górę. A tak to wypadało się kulać razem z nimi. W sumie, nie żałuję.
Takiego zacięcia jak na twarzach tych dzieciaków, to nie widuję często nawet w okolicy mojego wesołego, setnego miejsca OPEN na ścigach. A co się działo, kiedy wyprzedził nas gość z SCS OSOZ, po czym odpuścił sobie gonienie, a dzieciaki wyczuły okazję do wyprzedzenia go :D Gdyby nie różnica potencjału wynikająca z wieku, gość nie miałby nawet okazji napatrzeć się im na plecy :) Po za tym, byłem pod wrażeniem ilości dzieciaków, które śmigały pod górę. Świadom problemów ze zorganizowaniem większej ekipy wśród "dużych" bielszczan, widok dobrej dziesiątki "małych" górali niskopiennych napawał optymizmem :)
Na górze przerwa w zamglonym schronisku i rozjeżdżamy się, ekipa zjeżdża szutrówą do Ostrego, ja nie chcąc tracić choć odrobiny trudności na zjeździe, atakuję stary jak świat zjazd do Szczyrku przez Jaworzynę i Czyrną. Na zjazd ten przeniesiono chyba wszystkie kamienie usunięte z tej szutróweczki (na szosówce 60% do podjechania), a na dokładkę awaryjnie wsadzone żywiczne klocki z tyłu, więc staczam się jeszcze wolniej niż zwykle.
Każdy walczył jak mógł, ale nawet podchodzenie odbywało się z werwą :)
W Szczyrku obczajam trasę narciarsko-biegową będącą latem "crossowym torem rowerowym" i lecę ogniem na Błonia, gdzie jestem dobre 20min przed młodzieżą.
Razem z Ewką wracamy do domu śmieszką.
Kończąc te wypociny dwa ogłoszenia parafialne:
I. Życzenia szybkiego powrotu do zdrowia, a dalej na dwa kółka dla kontuzjowanej Mamby
II. Dalej się wyprzedaję, już tuż tuż i wrzucę tam Kata, także zapraszam do licytowania :)
Skrzyczne "Nie dla idiotów"
Niedziela, 17 lipca 2011
88.01
km
Teren -
28.00
km
Czas -
06:00
Średnia -
14.67
km/h
V max teren -
49.00
km/h
HR max -
193
( 94%)
BPM
HR avg -
(%)
BPM
kcal
28.0
°C
Ultra Flite
Dojadając już na rowerze śniadanie (mniam, kromki z kieszonki koszulki) pojechałem na 8:30 pod Gemini, by spotkać się tam z Dawidem, Grześkiem, Koniem, no i Pawłem. Oczywiście, choć byłem o 8:40, dzięki Koniowi, który pojawił się dobre parę minut po mnie, nie byłem ostatni.
Następnie pokierowaliśmy się do Ostrego, jadąc przeróżnymi skrótami wybranymi przez Dawida do spóły z Pawłem. Po cholerę GPS jak z takimi ludźmi się jeździ?
W Ostrym krótka przerwa, na batona i "coś" więcej, no i zaczęliśmy mozolną, choć w takich warunkach przyrody przyjemną, wędrówkę na Skrzyczne.
W trakcie podjazdu wychlałem resztkę Gatorade z Camelbaka (nomen omen, polecam zastanowić się nad tym izo. Tak jak w bidonie, tak w bukłaku barwi niemiłosiernie :/ Po Powerade w bidonie kolorów brak, zobaczymy jak wyjdzie w bukłaku), także w schronisku zapłaciłem frycowe 3zł za 0,3 zimnej Pepsi, oraz dolałem kranówy/zakupionej w Buczkowicach wody do plecaka. Niestety na zjeździe trzymana w koszyku na bidon (na raz następny biorę bidon właśnie w takich celach) buteleczka kranówki wyleciała w kosmos, no i nawet jej nie szukałem.
Następnie zjechaliśmy szlakiem zielonym, którym swego czasu już jechałem i chwaliłem. Niestety wydaje mi się, że przez ostatni rok powyłaziło sporo luźnych kamieni, więc zjazd był trudniejszy, ale ciągle fajny. Zrobiliśmy na nim oczywiście kilka sesji zdjęciowych :D
Oczywiście od zeszłego lata góry się nie wypłaszczyły, więc zaliczyliśmy z buta te 4 podejścia, które były by podjazdami genialnymi, ale jakby nie było na nich kamieni :(
Kiedy na Magurce Wiślańskiej odbiliśmy na szlak czerwony prowadzący na Magurkę Radziechowską, a następnie do Węgierskiej Górki. Opcja zjazdu ponoć nie najgorsza, ale wymogłem na ekipie trzymanie się pierwotnego planu, zakładającego zjazd do Ostrego szlakiem zielonym. Sorry chłopaki, ale wiecie, malowanie :)
Fragment czerwonego również nie oszczędził nam okazji do robienia zdjęć, jak i deptania z buta :)
Po osiągnięci Magurki Radziechowskiej ruszyliśmy zielonym do Ostrego, no i początek pokazał nam jak będą wyglądały najbliższe 2 godziny. Około 200 metrów kamienistego singla, usłanego także sporymi 30-40 cm kamieniami. Grzecznie podziękowaliśmy, jedynie Paweł, naczelny technik, przejechał to bez zawahania.
Później poziom trudności/nieprzejeżdżalności nieco zmalał, na tyle, że byliśmy z Dawidem w stanie jechać na tyle szybko, że nie zauważyliśmy znaku oznaczającego szlak. To że przy poziomie oznaczeń w tamtej okolicy nie było to trudne, to rzecz oczywista :) Zjechaliśmy więc kawałek kamienistą drogą zwózkową, która okazała się najmniejszym dzisiejszym problemem.
Kiedy już ustaliliśmy nasze położenie, powiadomiliśmy resztę ekipy, żeśmy się zgubili, oraz ustalili miejsce zbiórki, ruszyliśmy do góry. Wtedy po raz kolejny skończył mi się Camel. Było wrócić po tą butelcynę, było.
Po dotarciu do właściwego szlaku, pokulaliśmy się we właściwą stronę, jednak po jakimś pół kilometra "kulanie się" to nie było najlepsze określenie. Wpadliśmy na małą wyprzedaż telewizorów, jednak w sumie dość przyjemną do przejechania.
Kiedy uporaliśmy się z RTV, dość przyjemny fragment czekał na nas z otwartymi rękami. Miał te ręce jednak dość krótkie, ponieważ dość szybko powitała nas kolejna promocja. I to taka naprawdę, chyba likwidacja sklepu nie dla idiotów.
Ostatnie, myślę koło 3-5 km szlaku pokonaliśmy z Dawidem w przeróżnych pozycjach. Ja w tym przodowałem, Dawid nawet fason trzymał. W dodatku mniej więcej w połowie dopadło mnie mini odwodnienie, więc skupienie się na jeździe/prowadzeniu/czymkolwiek było dość trudne.
Doczłapaliśmy jednak do Ostrego, walcząc o każdy metr. Kiedy można było osiągnąć jakąkolwiek prędkość, która powodowała ruch powietrza wokół ciała, życie mi wróciło, no i dojechaliśmy do hotelu, gdzie reszta ekipy siedziała na browarku. A to Kanalie, nie? Zmotywowaliśmy ich do ruszenia się do sklepu po jakieś picie, ja jednak odłączyłem się od ekipy, chcąc wpaść jeszcze do znajomej, atakując po drodze stację w celu zakupienia wody i ciepłej Coli.
Wracając próbowałem pojechać tymi ścieżkami, którymi jechaliśmy, ale najwidoczniej pomyliłem strony Białki i wylądowałem na budowie obwodnicy. Dobrze że dziś niedziela, to nawet nie miał mnie kto zauważyć :)
Część trasy(dzwoniąc do Pawła, przypadkowo wyłączyłem Endomondo
Do zaś BBRiderz!
Następnie pokierowaliśmy się do Ostrego, jadąc przeróżnymi skrótami wybranymi przez Dawida do spóły z Pawłem. Po cholerę GPS jak z takimi ludźmi się jeździ?
W Ostrym krótka przerwa, na batona i "coś" więcej, no i zaczęliśmy mozolną, choć w takich warunkach przyrody przyjemną, wędrówkę na Skrzyczne.
W trakcie podjazdu wychlałem resztkę Gatorade z Camelbaka (nomen omen, polecam zastanowić się nad tym izo. Tak jak w bidonie, tak w bukłaku barwi niemiłosiernie :/ Po Powerade w bidonie kolorów brak, zobaczymy jak wyjdzie w bukłaku), także w schronisku zapłaciłem frycowe 3zł za 0,3 zimnej Pepsi, oraz dolałem kranówy/zakupionej w Buczkowicach wody do plecaka. Niestety na zjeździe trzymana w koszyku na bidon (na raz następny biorę bidon właśnie w takich celach) buteleczka kranówki wyleciała w kosmos, no i nawet jej nie szukałem.
Następnie zjechaliśmy szlakiem zielonym, którym swego czasu już jechałem i chwaliłem. Niestety wydaje mi się, że przez ostatni rok powyłaziło sporo luźnych kamieni, więc zjazd był trudniejszy, ale ciągle fajny. Zrobiliśmy na nim oczywiście kilka sesji zdjęciowych :D
Oczywiście od zeszłego lata góry się nie wypłaszczyły, więc zaliczyliśmy z buta te 4 podejścia, które były by podjazdami genialnymi, ale jakby nie było na nich kamieni :(
Kiedy na Magurce Wiślańskiej odbiliśmy na szlak czerwony prowadzący na Magurkę Radziechowską, a następnie do Węgierskiej Górki. Opcja zjazdu ponoć nie najgorsza, ale wymogłem na ekipie trzymanie się pierwotnego planu, zakładającego zjazd do Ostrego szlakiem zielonym. Sorry chłopaki, ale wiecie, malowanie :)
Fragment czerwonego również nie oszczędził nam okazji do robienia zdjęć, jak i deptania z buta :)
Po osiągnięci Magurki Radziechowskiej ruszyliśmy zielonym do Ostrego, no i początek pokazał nam jak będą wyglądały najbliższe 2 godziny. Około 200 metrów kamienistego singla, usłanego także sporymi 30-40 cm kamieniami. Grzecznie podziękowaliśmy, jedynie Paweł, naczelny technik, przejechał to bez zawahania.
Później poziom trudności/nieprzejeżdżalności nieco zmalał, na tyle, że byliśmy z Dawidem w stanie jechać na tyle szybko, że nie zauważyliśmy znaku oznaczającego szlak. To że przy poziomie oznaczeń w tamtej okolicy nie było to trudne, to rzecz oczywista :) Zjechaliśmy więc kawałek kamienistą drogą zwózkową, która okazała się najmniejszym dzisiejszym problemem.
Kiedy już ustaliliśmy nasze położenie, powiadomiliśmy resztę ekipy, żeśmy się zgubili, oraz ustalili miejsce zbiórki, ruszyliśmy do góry. Wtedy po raz kolejny skończył mi się Camel. Było wrócić po tą butelcynę, było.
Po dotarciu do właściwego szlaku, pokulaliśmy się we właściwą stronę, jednak po jakimś pół kilometra "kulanie się" to nie było najlepsze określenie. Wpadliśmy na małą wyprzedaż telewizorów, jednak w sumie dość przyjemną do przejechania.
Kiedy uporaliśmy się z RTV, dość przyjemny fragment czekał na nas z otwartymi rękami. Miał te ręce jednak dość krótkie, ponieważ dość szybko powitała nas kolejna promocja. I to taka naprawdę, chyba likwidacja sklepu nie dla idiotów.
Ostatnie, myślę koło 3-5 km szlaku pokonaliśmy z Dawidem w przeróżnych pozycjach. Ja w tym przodowałem, Dawid nawet fason trzymał. W dodatku mniej więcej w połowie dopadło mnie mini odwodnienie, więc skupienie się na jeździe/prowadzeniu/czymkolwiek było dość trudne.
Doczłapaliśmy jednak do Ostrego, walcząc o każdy metr. Kiedy można było osiągnąć jakąkolwiek prędkość, która powodowała ruch powietrza wokół ciała, życie mi wróciło, no i dojechaliśmy do hotelu, gdzie reszta ekipy siedziała na browarku. A to Kanalie, nie? Zmotywowaliśmy ich do ruszenia się do sklepu po jakieś picie, ja jednak odłączyłem się od ekipy, chcąc wpaść jeszcze do znajomej, atakując po drodze stację w celu zakupienia wody i ciepłej Coli.
Wracając próbowałem pojechać tymi ścieżkami, którymi jechaliśmy, ale najwidoczniej pomyliłem strony Białki i wylądowałem na budowie obwodnicy. Dobrze że dziś niedziela, to nawet nie miał mnie kto zauważyć :)
Część trasy(dzwoniąc do Pawła, przypadkowo wyłączyłem Endomondo
Do zaś BBRiderz!
Kategoria Malinowska Skała, Małe Skrzyczne, Skrzyczne, Teren, Z ekipą, Zielony Kopiec
Komentarze 0
17.07.2011
W górę
Skrzyczne
Sobota, 21 maja 2011
64.86
km
Teren -
12.00
km
Czas -
03:33
Średnia -
18.27
km/h
V max teren -
46.00
km/h
HR max -
189
( 92%)
BPM
HR avg -
(%)
BPM
kcal
18.0
°C
Ultra Flite
Na luzie pojechaliśmy z Maćkiem sprawdzić podjazd od Ostrego na naszego lokalnego King Konga.
Najpierw zajechaliśmy na stację, gdzie sprawdziłem ciśnienie w oponach. I szok - po 1.5 bara w każdej :) Nie ma się co dziwić, że rower tak ciężko szedł. Po dopompowaniu do ludzkich 2.5/2.8 pojechaliśmy do Ostrego.
Tam po chwili przerwy podjęliśmy mozolny, choć i tak lepszy niż przy pierwszymataku podjazd pod Skrzyczne.
(Wiem, lekko poszalałem z PSem, ale zdjęcie pierwotne nie było szałowe :P )
W dodatku, około 200m w pionie przed szczytem, zaczęły zbierać się wokół nas (choć nie nad nami na szczęście) czarne chmury, a po jakiś 15 min z okolic Żywca doszły nas grzmoty. Potem uciekliśmy na niebieski szlak, gdzie niemalże biegnąc z rowerem na ramieniu, przeskakiwaliśmy kamulce :P
Jednak po dotarciu do schroniska chmury odpłynęły w drugą stronę, więc postanowiliśmy zaatakować Biedronę w celu uzupełnienia zapasów, bo podjazd wysuszył nasze bidonki :) Zjechaliśmy więc tak jak w powyższym wpisie do Szczyrku, a potem do domu.
GPS
Najpierw zajechaliśmy na stację, gdzie sprawdziłem ciśnienie w oponach. I szok - po 1.5 bara w każdej :) Nie ma się co dziwić, że rower tak ciężko szedł. Po dopompowaniu do ludzkich 2.5/2.8 pojechaliśmy do Ostrego.
Tam po chwili przerwy podjęliśmy mozolny, choć i tak lepszy niż przy pierwszymataku podjazd pod Skrzyczne.
(Wiem, lekko poszalałem z PSem, ale zdjęcie pierwotne nie było szałowe :P )
W dodatku, około 200m w pionie przed szczytem, zaczęły zbierać się wokół nas (choć nie nad nami na szczęście) czarne chmury, a po jakiś 15 min z okolic Żywca doszły nas grzmoty. Potem uciekliśmy na niebieski szlak, gdzie niemalże biegnąc z rowerem na ramieniu, przeskakiwaliśmy kamulce :P
Jednak po dotarciu do schroniska chmury odpłynęły w drugą stronę, więc postanowiliśmy zaatakować Biedronę w celu uzupełnienia zapasów, bo podjazd wysuszył nasze bidonki :) Zjechaliśmy więc tak jak w powyższym wpisie do Szczyrku, a potem do domu.
GPS
Pasmo Skrzycznego
Poniedziałek, 12 lipca 2010
86.23
km
Teren -
40.00
km
Czas -
06:15
Średnia -
13.80
km/h
V max teren -
54.45
km/h
HR max -
(%)
BPM
HR avg -
(%)
BPM
kcal
30.0
°C
Ultra Flite
Z Maćkiem zaczęliśmy nasz upaaalny wyjazd od wspięcia się na Dębowiec, na którym pod pozorem regulacji przerzutki spędziliśmy jakieś 45 min :D
Po dojechaniu na Klimczok, skierowaliśmy się zielonym do Szczyrku. Widoczki urywały łeb:
Jednak nie wszystko złoto co się błyszczy i kilka minut później na bardziej technicznym fragmencie zjazdu przednie koło wjeżdża mi pod kamień i wyskakuję z roweru jak sarenka. Mimo tego że obyło się bez poważniejszych strat, jest to zapowiedź dalszych przyjemności :/
TU BĘDZIE ZDJĘCIE JAK MI JE MACIEK WRESZCIE PODEŚLE :D
Po zjeździe do Szczyrku (BB5 i Shimano się paliły w rękach) wpadamy na wyciąg na Skrzyczne, który jak to w Polsce jest zajebiście oznakowany i wejście dla rowerów to 20 cm szpara obok bramek. Lokalesi może o niej wiedzą, ja nie wiedziałem, więc jak ostatni kretyn (upał był, wybaczcie) wlazłem z rowerem w bramkę. KTMik zablokował się w niej, a jakże zajebiście inteligenty i kulturalny pan z obsługi klnąc na mnie, jakby to On mi płacił, przerysował mi ramkę pchając rower na siłę. Bez komentarza to pozostawię, tak jak półgodzinne czekanie na 2 etap wyjazdu na górę. Widać że do cywilizowanych krajów nam duużo brakuje.
Po wjeździe na szczyt, cylnęliśmy się z nieco bardziej rozeznaną w temacie parą bikerów. Podkreślam słowo PARĄ, miło zobaczyć kobietę na rowerze i to nie na holedrze :D
Potem pojechaliśmy zielonym szlakiem, który z całą pewnością jest najbardziej widokowym szlakiem w okolicy, a następnie po kilku okropnych podejściach zaczęliśmy zjeżdżać żółtym do Wisły.
Z początku jechało się dość standardowo, pomijając wypłukane przez wodę/zniszczone przez wodę na których miałem okazję zawieść się na przyczepności poprzecznej Conti RK :( Jednak to co potem się ukazało zrekompensowało cały ból z tego wyjazdu:
Szczena opadła zarówno mi jak i Maćkowi-1,5km równej, ziemnej drogi na wysokości ~1000m i to w Polsce. Nie ma co, świetny kawałek który później niestety znów wrócił do typowego Polskiego szlaku.
To zdjęcie wykonał Maciek tuż przed moją epicką glebą, którą wykonałem na szutrowym końcu żółtego szlaku. Szuter ten aspirował do miana drogi, więc był wysypany nie równo z ziemią, a jakieś 10 cm nad jej poziom. Oczywiście jego krańce były luźne. Jednak przy zjeździe z wiatrem we włosach wcale mi to nie przeszkadzało i nie wyrabiając się w zakręcie, zjechałem z takiego krańca i wyrżnąłem jak długi-efekt łokcie i kolano rozorane, tu wielkie dzięki ode mnie dla Maćka, który wpadł na pomysł zabrania wody utlenionej i plastrów.
Wróciliśmy ekspresowo wzdłuż Wisły przez Górki do miasta.
BB-Dębowiec-Szyndzielnia-Klimczok-Szczyrk-Skrzyczne-Małe Skrzyczne-Malinowska Skała-Zielony Kopiec-Wisła-Ustroń-Górki-Jaworze-BB
Regulowanie przerzutki przez Kondzia© maciek01
Po dojechaniu na Klimczok, skierowaliśmy się zielonym do Szczyrku. Widoczki urywały łeb:
Widok na Skrzyczne© maciek01
Jednak nie wszystko złoto co się błyszczy i kilka minut później na bardziej technicznym fragmencie zjazdu przednie koło wjeżdża mi pod kamień i wyskakuję z roweru jak sarenka. Mimo tego że obyło się bez poważniejszych strat, jest to zapowiedź dalszych przyjemności :/
TU BĘDZIE ZDJĘCIE JAK MI JE MACIEK WRESZCIE PODEŚLE :D
Po zjeździe do Szczyrku (BB5 i Shimano się paliły w rękach) wpadamy na wyciąg na Skrzyczne, który jak to w Polsce jest zajebiście oznakowany i wejście dla rowerów to 20 cm szpara obok bramek. Lokalesi może o niej wiedzą, ja nie wiedziałem, więc jak ostatni kretyn (upał był, wybaczcie) wlazłem z rowerem w bramkę. KTMik zablokował się w niej, a jakże zajebiście inteligenty i kulturalny pan z obsługi klnąc na mnie, jakby to On mi płacił, przerysował mi ramkę pchając rower na siłę. Bez komentarza to pozostawię, tak jak półgodzinne czekanie na 2 etap wyjazdu na górę. Widać że do cywilizowanych krajów nam duużo brakuje.
Po wjeździe na szczyt, cylnęliśmy się z nieco bardziej rozeznaną w temacie parą bikerów. Podkreślam słowo PARĄ, miło zobaczyć kobietę na rowerze i to nie na holedrze :D
Ledwo zdążyłem do zdjęcia© maciek01
Potem pojechaliśmy zielonym szlakiem, który z całą pewnością jest najbardziej widokowym szlakiem w okolicy, a następnie po kilku okropnych podejściach zaczęliśmy zjeżdżać żółtym do Wisły.
Skałeczka :D© maciek01
Z początku jechało się dość standardowo, pomijając wypłukane przez wodę/zniszczone przez wodę na których miałem okazję zawieść się na przyczepności poprzecznej Conti RK :( Jednak to co potem się ukazało zrekompensowało cały ból z tego wyjazdu:
piękna droga© maciek01
Szczena opadła zarówno mi jak i Maćkowi-1,5km równej, ziemnej drogi na wysokości ~1000m i to w Polsce. Nie ma co, świetny kawałek który później niestety znów wrócił do typowego Polskiego szlaku.
To zdjęcie wykonał Maciek tuż przed moją epicką glebą, którą wykonałem na szutrowym końcu żółtego szlaku. Szuter ten aspirował do miana drogi, więc był wysypany nie równo z ziemią, a jakieś 10 cm nad jej poziom. Oczywiście jego krańce były luźne. Jednak przy zjeździe z wiatrem we włosach wcale mi to nie przeszkadzało i nie wyrabiając się w zakręcie, zjechałem z takiego krańca i wyrżnąłem jak długi-efekt łokcie i kolano rozorane, tu wielkie dzięki ode mnie dla Maćka, który wpadł na pomysł zabrania wody utlenionej i plastrów.
Wróciliśmy ekspresowo wzdłuż Wisły przez Górki do miasta.
BB-Dębowiec-Szyndzielnia-Klimczok-Szczyrk-Skrzyczne-Małe Skrzyczne-Malinowska Skała-Zielony Kopiec-Wisła-Ustroń-Górki-Jaworze-BB
Kategoria Dębowiec, Klimczok, Skrzyczne, Szyndzielnia, Małe Skrzyczne, Malinowska Skała, Zielony Kopiec
Komentarze 2
15.07.2010
W górę
Skrzyczne
Sobota, 12 czerwca 2010
58.79
km
Teren -
25.50
km
Czas -
05:17
Średnia -
11.13
km/h
V max teren -
0.00
km/h
HR max -
(%)
BPM
HR avg -
(%)
BPM
kcal
30.0
°C
Ultra Flite
Pierwszy wypad poza okoliczne górki zaplanowaliśmy z Maćkiem i Tivigiem.
Zaczęliśmy od przeskoczenia do Bystrej szlakiem tuż obok Koziej Góry, następnie podjęliśmy morderczą wspinaczkę w stronę Szczyrku, która bardzo szybko opróżniła Maćkowi i Mi bidony. Po znalezieniu pierwszej lepszej drogi, która najprawdopodobniej służyła do zwózki drzewa, ruszyliśmy nią na azymut na Szczyrk.
Bardzo szybko okazało się, że Maćkowe KENDY KARMY nie są zbyt odporne na przebicia, więc zaliczyliśmy przymusowy postój. Kiedy tylko mieliśmy się zbierać, okazało się że również w moim rowerze powietrze w przednim kole to przeszłość. Mimo to w ilości dziur "przegrałem" 1:4 z Maćkiem :D
Później goniony pragnieniem wytyczyłem trasę prowadzącą przez wielgachne otoczaki, przez które prowadziliśmy rowery ~1km. Na całe szczęście, chwilę później odnaleźliśmy sklep, w którym uzupełniłem bidon.
Po w miarę bezproblemowym dostaniu się do Szczyrku udaliśmy się do PTTKu na obiad. Na nasze nieszczęście jadłodajnia ta już nie funkcjonuje, więc postępując zgodnie z radą lokalesów, udaliśmy się do GreenBaru, mieszczącego się przy stacji benzynowej. Ceny, jak na Szczyrk nie były zbyt szalone, jednak nie dawały zapomnieć o "statusie" miasta.
Po zjedzeniu obiadu, ruszyliśmy zielonym szlakiem na Skrzyczne. Była to niezbyt fartowna decyzja, ponieważ szlak był wąski, stromy oraz atakowany przez licznych zjazdowców :/ Po jakiś 2h morderczego podejścia ukazała nam się charakterystyczna wieża przekaźnikowa.
Kiedy tylko zasiedliśmy na szczycie, pobiegłem pędzony przez suche gardło po zimną colę (6 zł :( ), po czym przystąpiliśmy do zaplanowania trasy powrotnej. Zakładaliśmy zjazd nartostradą, a następnie powrót asfaltami do BB.
Pierwszy punkt programu wyszedł połowicznie-w okolicach środkowej stacji kolejki trochę się pogubiliśmy i pojechaliśmy nie tam gdzie trzeba, ale udało nam dostać się do Szczyrku Czyrnej (na końcowym, wcale nie ostrym odcinku asfaltu wykręciłem 61km/h). Wart wspomnienia jest także fakt, że w połowie zjazdu usłyszałem dziwne szuranie z okolic przedniej piasty. Kiedy stanąłem, okazało się że szybko zamykacz od piasty dostał najwidoczniej kamieniem i dyndał sobie swobodnie. Na całe szczęście podciągnąłem go nieco i nic już nie zrobił.
Później bardzo luzacko (mimo tego że była to sobota) pojechaliśmy przez ruchliwe zwykle drogi do BB. Pierwszy raz zamontowałem lampki-wróciłem do domu ~21:00 i jestem z nich bardzo zadowolony (no może po za przednią, ale zobaczy się co będzie jak zapakuję do niej nowe bakterie).
Dzięki chłopaki za wyczesany wyjazd!
Zaczęliśmy od przeskoczenia do Bystrej szlakiem tuż obok Koziej Góry, następnie podjęliśmy morderczą wspinaczkę w stronę Szczyrku, która bardzo szybko opróżniła Maćkowi i Mi bidony. Po znalezieniu pierwszej lepszej drogi, która najprawdopodobniej służyła do zwózki drzewa, ruszyliśmy nią na azymut na Szczyrk.
Bardzo szybko okazało się, że Maćkowe KENDY KARMY nie są zbyt odporne na przebicia, więc zaliczyliśmy przymusowy postój. Kiedy tylko mieliśmy się zbierać, okazało się że również w moim rowerze powietrze w przednim kole to przeszłość. Mimo to w ilości dziur "przegrałem" 1:4 z Maćkiem :D
Później goniony pragnieniem wytyczyłem trasę prowadzącą przez wielgachne otoczaki, przez które prowadziliśmy rowery ~1km. Na całe szczęście, chwilę później odnaleźliśmy sklep, w którym uzupełniłem bidon.
Po w miarę bezproblemowym dostaniu się do Szczyrku udaliśmy się do PTTKu na obiad. Na nasze nieszczęście jadłodajnia ta już nie funkcjonuje, więc postępując zgodnie z radą lokalesów, udaliśmy się do GreenBaru, mieszczącego się przy stacji benzynowej. Ceny, jak na Szczyrk nie były zbyt szalone, jednak nie dawały zapomnieć o "statusie" miasta.
Po zjedzeniu obiadu, ruszyliśmy zielonym szlakiem na Skrzyczne. Była to niezbyt fartowna decyzja, ponieważ szlak był wąski, stromy oraz atakowany przez licznych zjazdowców :/ Po jakiś 2h morderczego podejścia ukazała nam się charakterystyczna wieża przekaźnikowa.
Kiedy tylko zasiedliśmy na szczycie, pobiegłem pędzony przez suche gardło po zimną colę (6 zł :( ), po czym przystąpiliśmy do zaplanowania trasy powrotnej. Zakładaliśmy zjazd nartostradą, a następnie powrót asfaltami do BB.
Pierwszy punkt programu wyszedł połowicznie-w okolicach środkowej stacji kolejki trochę się pogubiliśmy i pojechaliśmy nie tam gdzie trzeba, ale udało nam dostać się do Szczyrku Czyrnej (na końcowym, wcale nie ostrym odcinku asfaltu wykręciłem 61km/h). Wart wspomnienia jest także fakt, że w połowie zjazdu usłyszałem dziwne szuranie z okolic przedniej piasty. Kiedy stanąłem, okazało się że szybko zamykacz od piasty dostał najwidoczniej kamieniem i dyndał sobie swobodnie. Na całe szczęście podciągnąłem go nieco i nic już nie zrobił.
Później bardzo luzacko (mimo tego że była to sobota) pojechaliśmy przez ruchliwe zwykle drogi do BB. Pierwszy raz zamontowałem lampki-wróciłem do domu ~21:00 i jestem z nich bardzo zadowolony (no może po za przednią, ale zobaczy się co będzie jak zapakuję do niej nowe bakterie).
Dzięki chłopaki za wyczesany wyjazd!